بیخیال دنیا و قانوناش

سلام

میدونم شاید دیگه نیاید اینجا ولی اگه اینو ننویسم نمیتونم دووم بیارم.

درسته کارم اشتباست.میدونم کارم بد هست.

ولی من بین بد و بدتر انتخاب کردم.

من میترسم از ننوشتن.میترسم که فکرم منحرف بشه.

با نوشتن سمت و سوی افکارمو میفهمم و میتونم کاری کنم که افکارم رو به اون سمتی که باید سوق بدم.

میفهمم کجا کم دارم

میفهمم در چه زمینه هایی باید مطالعه کنم،میفهمم کجا انحراف دارم و سعی میکنم اونا رو بر طرف کنم.

میفهمم ممکنه عقایدم چه تاثیری رو بقیه داشته باشه.

میفهمماگه جایی اینا رو بازگو کنم ممکنه چه عواقبی داشته باشه(البته نه به طور کامل اما خیلی کمکم میکنه)

نوشتن بهم کمک میکنه که چطوری باید چیزی رو بیان کنم.بهم کمک میکنه که یاد بگیرم حرفمو چطور بزنم که طرف مقابلم ناراحت نشه و خیلی چیزای دیگه.

ولی یکی از مهمترین دلایل نوشتنم اینه که طرفی رو که میخوام براش بنویسم رو تو ذهنم مجسم میکنم و براش مینویسم این بهم قدرت اینو میده که راحت تر حرفمو بهش بزنم.

اینطوری ذهنم سمت جاهای نامربوط نمیره.

من با نوشتن سعی دارم که قوه ی بیانم رو تقویت کنم.برای همینه که یه جایی رو ساختم برای نوشته هام.من فقط این وبلاگ رو ندارم یکی دیگه از وبلاگام اینه( http://an1268.blog.ir ) 

میدونم شما ممکنه اصلا این مطلب یا مطالب رو نخونید ، اما همین که میدونم دارم برای چه کسی مینویسم اراده ام رو قوی تر میکنه.و تو کنترل کردن خودم خیلی کمکم میکنه.

امیدوارم این نوشتن منو به منظور بد نگیرین.

فک نکنید که من فقط برای اینکه حرفمو به شما برسونم اینجا مینویسم.نه.

من بیشتر هدفم اینه از نوشتن تخلیه کردم خودمه.خودمو تخلیه میکنم که ذهنم منحرف نشه.

الآن note گوشیم پر از نوشته ها و موضوعات ناقصی هست که میخوام درباره اش بنویسم.اما گذاشتمشون واس وقتی که بیشتر درباره ی اونها مطالعه کنم تا قوی تر و تاثیر گذار تر بنویسم.

همین